نه ، این غزل تمامی ندارد

گویی دل محزونمان صد پاره شده

و هر پاره میهمان ستاره ای از آسمان کربلا.

نمی توانیم وداع کنیم

آن زمان که پای براین خاک گذاشتیم ،

این وداع را نمی دانستیم.

در آن طلوع عاشقانه وصال ،

این غروب طاقت فرسای وداع را نمی دیدم

آن سحر نورانی ، چشمان مارا از این شام غبار آلود بسته بود.

آری ! همه به یاد زینب افتادیم

 به یاد وداع او

وبه یاد ترنمهای عاشقانه او در رثای برادر :

" چون چاره نیست می روم و می گذارمت

ای پاره پاره تن به خدا می سپارمت "

چاره ای نداریم

این کاروان از این منزل خواهد گذشت

و مانیز باید بگذریم

 دل را به خاک کربلا م سپاریم

و کربلا را به خدا .

باشد که باز هم نصیب و روزیمان شود